Die Zeit...

Czas szybko przemija.

Zasypiem w noc i budze sie rano.

Tak bardzo chcialabym zapomniec o wszystkim.

O swiecie, ktory jest dla mne udreka.

Musze wstac.

Isc dalej.

Przed siebie.

Nie myslec o cierpieniu i o bolu.

Usmiechac sie z tego co mam.

Czuc szczescie, ktore na mnie czeka.

Nie wracac do tego co bylo.

Nie da sie tak dluzej zyc.

Stac w miejscu juz nie chce.

Tkwie w szarej rzeczywistosci,

Ktorej promienie slonca roswietla ciemnosc.

Kiedys bylismy my.

Teraz jestem ja i Ty, ale osobno.

Czas sie usmiechnac, czas byc soba na nowo!

Die unruhige dunkle Nacht...

Witam. 

Długo znów mnie tu nie było, ale jak zwykle przez ten czas dużo się zmieniło. Mogę śmiało rzec, że wszystko na leprze oprócz jednej najważniejszej rzeczy, która przeszła na tę gorszą stronę - zdrowie. Jestem pewna, że dam radę i że wszystko będzie dobrze, że nie mam co się przejmować, ale wydaje mi się, że o tym całkiem nie chciałam tu pisać.

Nie wiem czy pisać co u mnie, czy znów jakieś głupoty. Zbyt dawno mnie tu nie było, a tym samym wydaje mi się, że mam coraz mniej tu do pisania, a praktycznie nic. Nie mam poukładanych myśli, nie chce nic tu negatywnego pisać, bo jestem pod złymi emocjami w chwili obecnej, a tym samym nie mam myśli ogólnie na co dzień złych, a pozytywne, więc niech tak zostanie.

Czemu myślę dziś negatywnie? Zmusiło mnie zadanie do napisania z języka polskiego, gdzie potrzebowałam słuchać smutnych piosenek, gdzie wróciło kilka wspomnień, ale dam radę napisać zadanie, to i dam radę wyjść z tego, a najgorsze co dla mnie mogło być, to zadanie w tej chwili, ale skoro polecenie brzmiało, o tak: "Napisz wiersz, w którym podejmiesz trudny, smutny temat, spróbujesz zbliżyć się do rozpaczy... Liczę na samodzielną pracę!!!", no to trudno nie zrobić czegoś co lubię, co uwielbiam, lecz od dłuższego czasu nie pisałam nic, jeśli dostanę dobrą ocenę za to zadanie, a raczej wiersz, to się pochwalę nim, a jeśli złą to zostanie on dla mnie :) Wolałabym o czymś miłym pisać, ale skoro dał taki nauczyciel temat, to trudno, ale się nie dziwie skoro omawialiśmy "Treny" Kochanowskiego.

No to może na dziś tylko polecę Wam piosenkę: Guns `N` Roses - Sweet Child O` Mine .

Tak bardzo uwielbiam tę piosenkę i wiele innych, że aż nie wiem czego słuchać, ale wszystko po kolei idzie w nocy z telefonu i w słuchawkach w uszach, ale tak już mam kiedy wszystkie noce są dla mnie koszmarem, gdzie męczy mnie bezsenność, a zarazem najlepszy czas na przemyślenia i na zmienienia czegoś w swoim życiu, - a jestem pewna, że ta noc tak samo minie. Wiem, że pisze strasznie niepoprawnie składniowo, ale mam taki mętlik i zamęt w głowie, że nie wiem jak już mam układać te zdania, aby ułożyły jakąś pewną całość, nie potrafię w tym momencie - przepraszam.

Chyba skończę na tym co jest i położę się i pójdę zatapiać dalej w muzyce, gdzie będę dalej myślała i przemyślała i uświadamiała sobie pełno rzeczy, które zostaną przeze mnie sobie wmówione i podjęte z tym odpowiednie kroki, aby nowy dzień, a raczej poranek zacząć z nowym nastawieniem - dobrze, że już to w sobie wyuczyłam bo byłaby dla mnie inaczej jedna wielka tragedia!

Dobranoc moi mili, a ja spróbuję częściej tu zaglądać i bardziej się starać tu spędzać więcej czasu, poświęcać go i pisać s powrotem coś sensownego :D ;*

Das Bewusstsein des Verstandes....

Nie wiem czemu, ale czuję, że ktoś musi ode mnie zabrać wszystkie kartki, zeszyty i długopisy, abym nie miała dostępu do pisania... Wydaje mi się, że piszę jakieś bzdury, które potem wyrzucam... To samo sam z komputerem - weźcie go ode mnie, bo mam dość pisania i usuwania tego, a potem żałowania. W zupełności w tym momencie robię to co nie powinnam i do kolejny dzień z rzędu... Zamiast wziąć się do roboty i robić lekcje czy też uczyć się dalej i powtarzać sobie na egzaminy, które będą to wole spać do 14 godziny i potem nic nie robić tylko pić kawę i napoję energetyczne, które mi nic nie pomagają - mam tak czasem dość samej siebie, na prawdę mam dość ;/
Chyba najgorszą rzeczą jaką może być to powrót do Polski, który będzie w czwartek. Czyli jutro zaczynam się pakować, a no żeby nic nie zapomnieć... Tak mi się nie chce wracać... Z jednej strony tęskno mi za nią i za znajomymi, a nie wątpliwie za szkołą też... Gdy będę w PL to będzie mi tęskno za tym co jestem teraz - trudno muszę się przemęczyć i dać radę... muszę wszystko zaliczyć i zdać szkołę - to najważniejsze, bo czas już do kwietnia szybko minie, strasznie szybko :)
To tyle na dziś ode mnie. Dobranoc.

Chyba wkleję to co przed chwilą tu napisałam, takie coś:

Stoję na krawędzi

Umysłu legalnych myśli

Wyboru drogi

Kontynuacji intuicji

Świadomego serca

Bólu wyobraźni

Zaklętych w jedną całość

Bycia zupełnie kim innym

Tym kim nie chciałam być

Lecz jestem zwierzęciem

Zabijającym wybraną ofiarę

Doskonałą i idealną

Tak smaczną jak krew

Nietykalną w moim chorym umyśle

Bycia nad człowiekiem

Oszukuję przerażająco samego siebie

Odkrywam nowe oblicze

Pustynnej wody

Będącej napojeniem

Moich wątpliwych myśli

Chorego Ego

Nad którym nie potrafię zapanować

Uciekam drogą, której całkiem nie znam

W sny

W marzenia 

Własnych przyjaciół

Wchodzę w ich życie

Manipuluje nimi samymi

Niszczę im to co stworzyli

Ich świat piękny

Moich iluzji

Których nigdy nie osiągnę

A teraz spokojnie zasypiam...

Der Tod und das Koma sind eine Realitätsferne...

Witam. No właśnie obiecałam, że napisze dziś coś ciekawego, a zarazem nie. Zobaczymy co mi dziś istotnego wyjdzie w trakcie tego pisania - okaże się. Nie będę tego usuwała, lepiej aby to tu "istniało", bo przynajmniej będę mogła czytać to co myślałam w danej chwili - taki mały mój pamiętnik, lecz nie będzie on polegał na zapisywaniu tu tego co działo się jakiegoś dnia, tylko to co czuję i myślę w danej chwili gdy tu piszę, tak właśnie będzie o wiele lepiej  Więc zaczynamy...


Często zastanawiam się nad śmiercią, no właśnie jednych ten temat przeraża a u innych zbudza radość, lecz czy tak jest na prawdę? Każdy z nas inaczej wszystko rozumnie, inaczej wszystko interpretuje i inaczej wszystko czuję. 
Dla mnie śmierć to taka wesoła chwila. No właśnie wcale u mnie nie zbudza smutku, ani cierpienia, nie żałuję niczego. Dziwne, ale ona dla mnie jest szczęśliwa, nie płacze nigdy jak ktoś umiera, a śmieje się, dlaczego? Bawi mnie to i to bardzo, żeby nie było, ale wydaję mi się, że oswoiłam się ze śmiercią i nie mam zamiaru się jej bać. Z innej strony jako ona sama w sobie przynosi trochę grozy, smutku i refleksji oraz tęsknoty, ale nie u mnie. Zawsze potrafiłam się śmiać z tego jak ktoś płakał, zawsze taka byłam... Nie rozumiem tego tylko... skoro każdy dobrze wie, że śmierć jest po to, a raczej przychodzi by zabierać ludzi, by wyrównał się bilans śmierci i narodzin na zerowy, a po drugie każdy ma wyznaczony swój czas, tak już jest chyba pisane. Nie ma co się dużo nad tym zastanawiać, ani rozmyślać, to bez sensu... Lepiej chyba się oswoić z tą myślą i pogodzić się, że każdego z nas to spotka, czy rodzinę, czy bliskich, czy przyjaciół czy całkiem nie znane nam osoby. Przypomina mi tu się "Rozmowa Pana Polikarpa ze śmiercią" (jeśli dobrze pamiętam) - przerabiałam to w pierwszej klasie liceum, a było to dość bardzo dawno, ale mniejsza. Jeden z kilkunastu wierszy, który czytałam nie opisuję tak pięknie śmierci jak on. Zawarta jest w nim cała prawda, a tym bardziej, że nie idzie oszukać jej, bo jest zbyt za mądra, a nikt przeważnie o tym nie pomyślał.



Skoro już mowa o śmierci, to zawsze zbudzała u mnie wielkie zainteresowanie i fascynacje śmierć kliniczna, taka piękna opisywana w książkach co kto nie przeżył i nie widział. Właśnie tak zawsze chciałam popaść w taki stan jak ten, jak ta śmierć kliniczna oczywiście. Dziś dochodzę do wniosku, że to jedna wielka bzdura, którą sobie ludzie sami zmyślili, czemu tak twierdzę? Już piszę... Większość ludzi coś widzi, coś słyszy, ale znaczna większość ludzi nic nie pamięta, albo widzi ciemność. Wydaje mi się, że to jedna wielka pustka, taka czarna dziura w naszym mózgu, do której nie mamy dostępu i nic nie wiemy. Ludzie, gdy coś widzą, to wytwór ich istnej wyobraźni, którą sami tworzą i kreują i swoim momencie. Inaczej widzą to co chcą widzieć i to samo słyszą, lecz nikt nigdy z nas się tego nie dowie (mam tu na myśli osoby, które nie były w takim pięknym stanie psychicznym i fizycznym) - dla mnie to cudna odskocznia od rzeczywistości, od problemów i codziennych reali życia, które nas męczą tak bardzo, aż nasza psychika i umysł eksploduję. Pięknie tak, cudnie czuć się jak nieuchwytny ptak, którego nikt nie znajdzie i nie złapie. Chcę sama z miłą chęcią poczuć taką wolność zarazem fizyczną i psychiczną... po prostu przenieść się do "czarnej dziury" - Otchłani Ciemności i zostać tam na jakiś czas...


Dziękuję za uwagę i do napisania jutro. Dobranoc .